Znaczenie Przyrzeczenia
Złożenie Przyrzeczenia oznacza przyjęcie ideałów skautingu za swoje ideały osobiste – i to publicznie, przed wszystkimi. Właśnie dlatego Przyrzeczenie jest „biletem wstępu” do harcerskiej przygody. Podstawową regułą gry zwanej „skauting” jest Prawo Harcerskie. Nie może zostać harcerzem ktoś, kto nie przyjmuje wspólnych reguł gry.
Dla nastolatka najbardziej istotne jest, że chce zostać harcerzem i złożyć Przyrzeczenie. Przez kolejne lata życia harcerskiego będzie odkrywał coraz głębsze znaczenie tego obrzędu, bo w harcerstwie: uczymy się przez praktykę – nie tylko technik harcerskich, ale przede wszystkim co znaczy być harcerzem, żyć Prawem, tworzyć wspólnotę.
Zatem najważniejszym kryterium oceny, czy osoba jest gotowa do złożenia Przyrzeczenia, jest chęć i gotowość. Po Przysiędze Wierności, odpowiedni czas na Przyrzeczenie to zazwyczaj 3-6 miesięcy.
Istotą Przyrzeczenia jest więc osobista i dobrowolna decyzja młodej osoby: „Ja chcę być dobrym człowiekiem, chcę być dobrym chrześcijaninem”.
Na mój honor, z łaską Bożą, przyrzekam:
całym życiem służyć Bogu, Kościołowi, mojej Ojczyźnie i Europie chrześcijańskiej,
nieść w każdej potrzebie pomoc bliźnim
i przestrzegać Prawa Harcerskiego.
Przygotowanie
Chłopak nie może złożyć Przyrzeczenia od razu po wejściu do zastępu, bo jeszcze nie wie, co to znaczy, na czym polega bycie harcerzem. Dlatego najpierw przeżywa kilkumiesięczny okres ochotnika.
Najważniejsze punkty przygotowania do Przyrzeczenia to:
- Poznawanie Prawa – ochotnik musi się nauczyć nie tylko samego tekstu Prawa, lecz przede wszystkim jak żyć Prawem w praktyce. Tego się nauczy tylko w zastępie, gdy zastęp stara się żyć Prawem i na Radzie Zastępu ocenia wg Prawa swoje zachowanie. Ochotnik musi odczuć, że Prawo jest regułą gry dla całego zastępu i zrozumieć, że on musi je też zaakceptować, żeby wejść w grę.
- Udział w życiu zastępu – od Przysięgi Wierności ochotnik przyjmuje współodpowiedzialność za zastęp – otrzymuje funkcje i obowiązki, uczestniczy w Radzie Zastępu. To wszystko świadczy o tym, czy ochotnik swoją chęć zostania harcerzem traktuje poważnie.
- Próby ochotnika – żeby złożyć Przyrzeczenie, wystarczy chęć. Próby ochotnika sprawdzają, czy ta chęć jest realna, czy ochotnik jest gotowy podjąć nawet mały wysiłek.
Przygotowanie bezpośrednie
Ten etap stanowi już bezpośrednie przygotowanie do Przyrzeczenia.
Główne elementy to:
- Rozmowy z zastępowym
Zastępowy rozmawia z ochotnikiem, tłumaczy mu sens
Przyrzeczenia i przebieg obrzędu. Mogą się też odbyć rozmowy na ten temat z drużynowym oraz duszpasterzem. - Sąd Honorowy
Gdy ochotnik chce złożyć Przyrzeczenie, zostaje zaproszony na Sąd Honorowy. Chodzi o to, żeby ochotnik wobec SH powiedział własnymi słowami: „Chcę złożyć Przyrzeczenie” – no i dlaczego. Istotna jest uroczysta atmosfera SH: ochotnik musi odczuć, że to poważna decyzja.
Następnie ochotnik wychodzi i SH decyduje o dopuszczeniu do Przyrzeczenia. SH tłumaczy swoją decyzję, zapraszając ponownie ochotnika lub za pośrednictwem zastępowego (lub drużynowego, gdy sytuacja jest delikatna). - Czuwanie
Czuwanie przed Przyrzeczeniem służy głębszej refleksji nad Przyrzeczeniem – zarówno ochotnika, jak i całej drużyny. Powinno być przygotowane indywidualnie, według potrzeb ochotnika. Zalecaną formą jest adoracja przed Najświętszym Sakramentem. - Przygotowanie obrzędu
Przyrzeczenie jest bardzo ważnym przeżyciem dla nowego harcerza – i dzięki temu dla całej drużyny.
Przyrzeczenie powinno mieć wymiar indywidualny – harcerz musi odczuć, że to jego chwila i że cała drużyna ją z nim przeżywa. A zatem jeśli tylko jest to możliwe, dobrze żeby jednego dnia składał Przyrzeczenie tylko jeden harcerz. Jednak ważniejsze jest, żeby harcerze składali Przyrzeczenie w odpowiednim czasie po przyjściu do drużyny.
Na Przyrzeczenie trzeba poświęcić czas odpowiadający wadze tego wydarzenia. Nie wolno robić obrzędu w pośpiechu, np. na końcu biwaku drużyny. Przed Przyrzeczeniem drużyna powinna uczestniczyć we Mszy świętej. Wtedy ksiądz błogosławi krzyż na beret.
Obrzęd odbywa się na uroczystym apelu drużyny. Ochotnik przychodzi w pełnym mundurze, tylko bez beretu.
